View Larger Map

مشاهد رستاق

ول من اسم او انا فتحنا             بحکم ثابت انا اعطینا

الم نشرح رخ مولای محیا          امام الانبیا اشفع علینا

              ****              

سلام علیک شه سلطان اعلا        سلامت می رساند حق تعالی

که جبریل امین در پیک باشد         که تشریف شریف آری به بالا

                ****                 

چه سازم که ول رعنا نه پیدا           گلندم ام سمن سیمانه پیدا

همه خلقان به گل چیدن درآیند       مه دوشینه محیا نه پیدا

               ****             

شب ابریست و ماه من نه پیدا        ول صاحب جمال من نه پیدا

عزیزان بشنوید از قول محیا            همین که در خیال من نه پیدا

                   ****                    

گلی دارم که از گلها نشان است      به تابستان "زمستان گل جولن است

خزان آید که گلها جمله میرند           گل محیا در عالم بی خزان است

                ****                

رخی بنما که تا خرسند گردم           به دیدار تو حاجتمند گردم

از این دربدری محیا کن آزاد             زعشقت دربدر تا چند گردم

                  ****                 

رخی بنما که تا مست تو گردم        اسیر ناوک شصت تو گردم

بجلاد اجل مسپار محیا                بکش تا کشته دست تو گردم

                ****                

قسم بر چار عین و چار و یک میم    قسم بر حلقه سه حار و یک جیم

که محیا غیر تو یار نگیرد                زکریا وار اگر  سازی به دو نیم

               ****              

قسم بر سیصد و شش یار سوگند      به معصومان کم گفتار سوگند

که محیا غیر تو یار نگیرد            بزلف احمد مختار سوگند

                  ****              

به بسم الله که باشد فتح کارم      به رحمن و الرحیم امیدوارم

به یاسین و تبارک یار محیا           نگار سیم قد و گل عذارم

                ****            

محیا فرز سید محی الدین. نام کامل وی: سید محی‌الدین بن تاج‌الدین منصور بن قطب‌الدین حیدر گلباران بن شرف‌الدین موسی بن تاج‌الدین منصور بن قطب‌الدین حیدر بن شرف‌الدین موسی بن قطب‌الدین صالح بن سید کامل پیر بن سید محمد عمر سیف الله القتال ، متخلص به «محیا» محیی و به‌قول سام‌میرزا از شاگردان علامه دوانی بود. محیی در عروض و علو سلیقه و صفای خاطر قرینه بابافقانی است. در تحفه سامی از او آمده‌است:

ندانمت که چنین ساخت بدگمان با من                که تند می‌شوی از هیچ هرزمان با من

به هرکه آن مه بدخو به گفتگو آمد                   بود کنایه طبعش در آن میان با من

برای مصلحتی دوش گفته‌ام سخنی                   سخن نمی‌کند امروز بهر آن با من

زندگی

محیا شاعر خوش قریحهٔ جنوب در روستای عمادالقریه عماده ده یا به گویش محلی «میده» از محلات هفتگانه لار دیده به جهان گشود. دوران کودکی را در زادگاه خود پشت سر گذاشت و به استناد تذکره آتشکده آذر، در سال ۹۳۳ هجری قمری در شیراز درگذشت. این بیت را از او نقل کرده‌است:

دوست جای دیگر و من مانده‌ام در کوی دوست                کز در و دیوار کوی دوست آید بوی دوست

به ادامه مطلب روجوع کنید